Reactie op FD: Oplossing crisis in 27 tinten grijs

Deze post is een reactie op het FD artikel: "Oplossing crisis in ‘27 tinten grijs’" op http://fd.nl/economie-politiek/649405-1303/oplossing-crisis-in-27-tinten-grijs

In het artikel wordt gesproken, over de te hoge loonkosten danwel de lage arbeidsproductiviteit.

Het komt wel eens voor, dat in een hele sector lonen te hoog zijn. In goede tijden kan dat wel, in slechte tijden zijn de kosten te hoog waardoor er verliest gemaakt wordt. Een logisch gevolg is dat er bedrijven failliet gaan. Werknemers moeten dan op zoek naar een nieuwe baan (en krijgen vaak een lager salaris). Hierdoor verdwijnen slecht functionerende bedrijven en krijgen nieuwe ondernemers een kans. Ook is in de jaren 70 / 80 van de vorige eeuw gebleken dat overheidssteun niet helpt: vaak worden de verkeerde sectoren geholpen en redden die ondernemingen het op lange termijn alsnog niet.

Daarom moeten banken niet gered worden op de manier zoals het nu gebeurd. Doordat faillisement onmogelijk is, worden slechte bedrijven op de been gehouden, blijven de lonen te hoog en is het starten van een nieuwe bank niet mogelijk of duur omdat de loonkosten door de reddingsacties hoog worden gehouden. Ook blijft talent onnodig schaars.

SNS Reaal bijvoorbeeld niet gered hoeven worden op de manier die nu gedaan is.  Alternatief was SNS zelf failliet laten gaan, en rekeningen overhevelen naar andere staatsbank ABN Amro. Mensen die bij SNS werkten, verliezen dan hun baan. Is triest voor hen op korte termijn, maar goed voor kwaliteit bankbedrijven.

Mijn conclusie: Malaise in financiële sector wordt door het redden van eigenlijk failliete bedrijven door de overheid in stand gehouden. Daardoor blijven lonen kunstmatig hoog, en ontstaat er op de markt onvoldoende ruimte voor nieuwe, innovatieve initiatieven.